Oswajanie dziecka z wodą przez zabawę

Oswajanie dziecka z wodą przez zabawę

 

Leżenie na klatce piersiowej i grzbiecie, czyli jak oswoić dzieci z wodą

 

Niezależnie od materii, w obrębie której najmłodsi rozpoczynają naukę i poznawanie nowych zagadnień, najefektywniejszy start w większości dziedzin zapewnia zabawa. Nie inaczej jest w przypadku pływackich, nowicjuszy. Podczas zabawy wykorzystywane są rozmaite zabawki utrzymujące się na powierzchni wody, czyli piłki, piankowe przedmioty, które w pierwszym etapie dzieci muszą odnaleźć i wyłowić. Zabawa ma na celu rozwój i ustabilizowanie ruchu nożycowego nóg u dzieci, czemu służy także inne ćwiczenie, polegające na pracy nóg (góra/dół) w pozycji leżącej, trzymając się krawędzi basenu wyprostowanymi rękami. Nieliczni mają tendencję do poruszania nogami analogicznie do jady na rowerze, wówczas pokazuje się prawidłowe ruchy, by eliminować złe nawyki. Oto wstęp do oswajania dzieci z wodą, leżąc na klatce piersiowej.
 

W przypadku grzbietu praktyki są zdecydowanie inne. Dzieci pracują z makaronem, czyli długim i cienkim kawałkiem pianki, który wkładają pod plecy i pachy, po czym leżą na plecach z głową utrzymywaną na wodzie. Pozostała część ciała musi być całkowicie wyprostowana aż po palce, pamiętając o uniesionych biodrach. W takiej oto pozycji mali debiutanci są proszeni o dokładne opisanie, co interesującego widzą na górze.
 

Oto niektóre z metod służących zapoznaniu się początkującym pływakom z podstawowymi zasadami zachowywania się ciała w wodzie czy wyporności. To pierwsze kroki do całkowitego opanowania leżenia na plecach oraz klatce piersiowej, co stanowi punkt wyjściowy do dalszego oswajania z wodą i nauki pływania.
 

Kolejnym szczeblem zaawansowania jest umiejętne przesuwanie się, a precyzyjniej - wykonywanie poślizgów zarówno na plecach, jak i na klatce piersiowej na powierzchni wody. Doskonaląc poślizg na klatce piersiowej, praktykanci wspomagają się makaronem ułożonym pod pachami, tworząc asekuracyjne półkole. Następnie pracując nogami w ruchu nożycowym, dzieci przesuwają piłkę wyprostowanymi rękami do wyznaczonego miejsca. Po pewnym czasie to samo ćwiczenie najmłodsi uzupełniają o wykonywanie wydechów do wody. W późniejszej fazie piłki są zastąpione deskami, które dzieci uczą się trzymać dwojako. Przy użyciu chwytu wysokiego, gdy przedramiona leżą na desce z dłońmi na górnej krawędzi, a stosując chwyt niski, dłonie muszą być na krawędzi, utrzymując ręce wyprostowane i pchając deskę przed sobą.
 

Podczas nauki poślizgów na grzbiecie uczniowie niezmiennie zachowują ruch nożycowy nóg. Makaron jest wskazany, ale musi znaleźć się pod plecami dzieci, wtedy dopiero mogą położyć się na grzbiecie, patrząc w górę. Często stosowanym uzupełnieniem tego zadania jest wprowadzenie piłki, którą należy przepchnąć na przeciwny kraniec akwenu. Kolejny etap to praca z deską bez makaronu. Dozwolone jest trzymanie na klatce piersiowej, na udach w wyprostowanych rękach za dolną krawędź, obejmowanie oburęczne oraz opieranie głowy na desce.
 

W następnym kroku najmłodsi próbują swych sił w samodzielnych poślizgach, z wyłączeniem wszelkich pomocnych rekwizytów. Dzieci przyjmują pozycję leżenia na grzbiecie, układając wyprostowane ręce równolegle do ciała, ruszając nogami w trybie nożycowym. Kiedy już dzieci ustabilizują takie ułożenie, mogą przenieść i wyprostować ręce nad głową, złączając dłonie. Przy samodzielnym poślizgu na klatce piersiowej głowa musi być w wodzie, nad nią ręce i daleko wyciągnięte ramiona ze złączonymi dłońmi. Taki obraz sylwetki dla większości z nas kojarzy się jednoznacznie z dobrze znaną strzałką.